(ÖNEMLİ NOT: >”Bu yazıyı hem okuyacağım hem de bir yandan dinleyeceğim.” Ya da “Tembellik edip sırf dinleyeceğim” diyenler aşağıdaki medya oynatıcıya bir “tık”lasalar yeter 🙂 )

Önceki yazılarımla motosiklet tutkunlarının içine yeterince nifak tohumu soktum diye düşünüyorum 🙂 Amerika’daki ehliyet alma çilesine dair anılarımı paylaşmamla birlikte “Kurs almak gerekli midir? Gerekliyse ne kadar karar ne kadarı bünyeye zarardır?” sorularına yanıt arar hale geldik.

Ben nihayetinde yer bulabildiğim motor kursuna giderken aslında bunların hiçbirini düşünmüyordum, itiraf edeyim. Öfkeliydim sadece… Dedim ya, onca yıllık motor tecrübesi, üzerinde kapı gibi A2 yazan ehliyet ve pek tabii motor üstündeki pek bir özgüvenli salınımlarıma rağmen kursa gitmek zorunda kalmak yedi bitirdi beni…

Bir Cuma trafiğinde Washington, D.C.’ye yaklaşık 2 buçuk saat uzaklıktaki Richmond’a ulaştığımda yaklaşık 4 saatimi yollarda geçirmiş, arabadaki müzik arşivimin bir bölümünün üstünden ikişer kez geçmiş ve giderek öfke seviyem de yükselmişti.

Neyse, gelelim bunca direnmeme rağmen sonunda Amerika’da geçirdiğim en eğlenceli haftasonlarından biri haline dönüşen 2 buçuk günlük ehliyet kursuna.

Amerika’da Eğitim

Dedim ya Amerikalılar pek bir ciddiye alıyorlar hayatı diye… Ehliyet kursunun yapılacağı sınıfa girer girmez bir kez daha tecrübe ettim bu gerçeği…

Ben yorgun argın ve sosyalleşme isteğim sıfırın altında eksi 8 derecedeyken sınıfa girdiğimde bir Cuma akşamı, küçük bir sınıfta ve tanımadıkları 10’dan fazla insanla birarada oldukları halde mümkün olamayacak kadar mutlu ve sevimli gözüken kurs arkadaşlarımla gözgöze geldim. Onlar her Amerikalı gibi erken gelmişti, bense her zamanki gibi geç kalmıştım.

Hepsiyle ayrı ayrı selamlaştıktan sonra kurs hocasının “Lütfen kendinize bir grup seçin” uyarısıyla birlikte masalarında boşluk olan iki kişinin yanına gittim. Belli ki eğitim, benim gibi o anda ne sosyalleşmeye ne oturup ders dinlemeye hali olan ve aklındaki tek şey otel odasına gidip sızmak ve ertesi günkü “sabahın kör saati” eğitimine fiziksel olarak hazırlanmak isteyenlerin harcı bir kurs olmayacaktı…

Başa Gelen Çekilir

Kurs kitapçığının kapağındaki bu kadın sürücü çok mutlu gözüküyor değil mi? 🙂

Evet, aynen “başa gelen çekilir” kaderci yaklaşımıyla başladım ben de diğerleri gibi dinlemeye. Önce bir kurs kitabımız olacağını öğrendik (“Peh” dedim ben tabii içimden. “Biz o yollardan geçeli yıl oldu kuzum” diyesim geldi siyah beyaz bir Türk filminin kibirli başrol oyuncusu gibi). Kitap Virginia Motorcycle Operator Manual (Virginia Motosiklet Kullanım Klavuzu diye çevirirsek sorun olmaz) diye birşeydi. Kurs parasına dahildi. Birer tane konuldu önümüze.

Burada iç sesim devreye giriyor: “Hımmmm, demek teorik kısım bu bildiğimiz ıvır zıvır bilgilerden ibaret olacak” diyorum kendi kendime… Ama dürüst olacağım kitabı birkaç sayfa kurcalayınca ukalalığım yerini tuhaf bir olgunluğa bırakıyor.

Tamam, eğri oturalım doğru konuşalım şimdi. Kitapta “normal dönüşlerde sürücü ve motosiklet aynı anda yana doğru yatmalıdır. Kısa mesafedeki dar dönüşlerde ise sadece motosikleti o yöne yatırın ve vücudunuzu dik konumda tutun” gibi aslında pratikte daha rahat anlaşılabilecek ve kitaptan okumayı saçma bulduğum konular da vardı. Ama çoğumuzun “yılların sürücüsüyüm” diyerek zaman zaman gereksiz bir tedbirsizliğe kaçtığımız, küçük ama önemli detaylar da. Örneğin, gerek önümüzdeki araçla gerekse grup sürüşünde diğer motosikletlilerle aramızda 3 saniyelik bir sürüş mesafesi bırakma gerekliliği gibi…

İşte bu noktada “Yapma ama aaaaaaaa….” dediğinizi duyar gibiyim. Bu bilginin zaten Türkiye’de aldığımız kurslarda da altının çizildiğini söyleyenleriniz olduğunu da duyar gibiyim. Peki madem öyle niye yıllarca önümüzdeki aracın tamponundaki çizikleri ezberleyerek kullandık trafikte? Niye ani frenlerde kalbimiz ağzımıza geldi defalarca? Neden mi? Hadi itiraf edelim, yabancı yok aramızda. Çünkü trafiğin ritmi de oydu. Siz öndekinin tamponuyla samimi olmadıkça arkanızdaki huzur vermezdi size değil mi? İşte fark bu noktada.

Amerika’daki kursta birkaç sayfa boyunca değişik şekilde anlattıkları “3 saniye” kuralını

 trafikte ister istemez uygular hale geliyorsunuz. Sistem “aggressive driver”ları (Yani asabi sürücü diyebiliriz buna kısaca) ihbar etme ve kanunen cezaya tabi tutma yoluyla öyle tampon stickerı gibi aracınızın arkasına yapışanlara “Dur kardeşim, noluyor” deme hakkı veriyor size. Zaten iş oraya kalmıyor, trafiğin akışı içerisinde göre göre bir efendilik geliyor insanın üstüne. Zaman zaman bu düzenin nasıl korunduğuna dair değişik örnekler vereceğim sizlere ama şimdilik bu kadar mesaj kaygısı yeter değil mi ama? 🙂

Sınıftaki eğitimin beni etkileyen bir başka yanı ise çeşitli trafik senaryolarının önceden hazırlanmış kısa filmlerle izletilmesi ve sık sık “Siz bu pozisyonda kalsanız ne yapardınız” sorusuyla insanda böyle bir içe dönüş mü dersiniz, bir kendinle hesaplaşma mı, bir silkinip kendine gelme durumu mu, artık ne derseniz deyin işte onu sağlamasıydı 🙂

Kıssadan Hisse

Eğitim kitapçığında yıllardır bildiğimi sandığım ama bilincimin arka sokaklarına attığım birçok “basit ama faydalı” kuralla adeta yeniden tanıştım. Demek ki “Yılların sürücüsüyüm” demek aslında trafik gibi tehlikelerle dolu bir kaosun içinde el yordamıyla hareket etmekmiş diye düşündüm kendi kendime…

Teorik eğitimdeki ipuçları bununla sınırlı değil. Ama yazının bir sınırı olmalı. O yüzden bir sonraki yazıya kadar bir soruyu kendinize sormanızı istiyorum:

En son ne zaman önünüzdeki aracın tamponuna yapıştığınızda bunun ne kadar ciddi sonuçları olabileceğini düşündünüz? Hadi ama dürüst olalım kendimize… En son ne zaman?

Comment/Yorum butonu samimi katkılarınızı bekliyor 🙂