Një ekip nga Universiteti i Kentuckyt zbuloi prova të dy vendbanimeve të humbura në Italinë veriore. Duke përdorur ekspertizën arkeologjike dhe teknologjinë moderne, të dhënat e mbledhura tregojnë ekzistencën e një vendbanimi romak ngritur mbi një vendbanimi të mundshëm parahistorik.
Përdorimi i teknikave dhe instrumenteve gjeofizike ndihmuan për zbulimin e karakteristikave arkitektonike – teknikat gjeofizike janë një mënyrë për të parë nën tokë pa gërmuar nën të.
Ekipi përdori një magnetometër dhe një radar – magnetometri për të matur ndryshimet në intensitetin magnetike të tokës; ndërsa radari dërgon valët në tokë dhe lexon reflektimin. Pastaj leximet e pajisjeve analizohen për të interpretuar gjetjet dhe për të krijuar një hartë të asaj që ndodhet nën sipërfaqe.
Së pari, arkeologët zbuluan dëshmi të një rruge dhe mure që tregonin praninë e ndërtesave. Vendbanimi mund të ketë qenë aty nga viti 400 pes deri në shekullin IV të erës sonë.
Ndërsa “gërmuan më thellë” leximet nga instrumentet gjithashtu zbuluan disa struktura të mëdha rrethore nën vendbanim që mund të jenë vetëm parahistorike.
Ato mund të jenë dëshmi e vendbanimit të një popullsie autoktone parahistorike, para-romake, që mund të datojë nga periudha e Neolitit 10,000 pes deri në atë të bronxit rreth 1100 pes. Emri i vendbanimit të lashtë mund të ketë qenë Dripsinum, i cili nuk përfshihet në asnjë hartë moderne. Burime të lashta tregojnë se dripsinatët (treshët, të tretët), komunitet nën-Alpin, kanë jetuar në Italinë veriore, sot pranë Tressinos. Ata përmenden nga studiues të antikitetit, përfshi Plinin e vjetër (viti 23 – 79), në Historinë Natyrore.
