Dy milionë e 500 mijë vjet më parë, paraardhësit e njeriut në pyjet afrikane krijuan nga copa shkëmbinjsh thika për të prerë një gazelë të vrarë, zebër ose kafshë të tjera. Për 700.000 vitet e ardhshme, kjo teknologji kasapësh u përhap në të gjithë kontinentit dhe u bë një forcë e madhe zhvillimi – sipas një studimi të ri nga Universiteti i Kalifornisë, Berkeley, Universiteti i Liverpool dhe Universiteti St Andrews, në Britani.
Duke kombinuar mjetet e psikologjisë, biologjisë dhe arkeologjisë, shkencëtarët gjetën prova bindëse për bashkë-evolucionin e hershëm nga Epoka e Gurit kur veglat prej guri dhe aftësitë për të komunikuar dhe mësuar hedhin dritë të re mbi fuqinë e kulturës njerëzore.
Sudimi, botuar në revistën Nature Communications, është më i madhi deri më sot që trajton këtë çështje në kontekstin e mjeteve parahistorike. Aty sugjerohet se komunikimi mes paraardhësve më të hershëm të njeriut mund të ketë qenë më i ndërlikuar, me mësimdhënie dhe ndoshta edhe me një proto-gjuhë primitive rreth 1.8 milion vjet më parë.
Gjetjet sugjerojnë se veglat e gurit nuk ishin thjesht produkt i evolucionit, por në të vërtetë i tërhoqën njerëzit në atë rrugë, duke krijuar avantazh të nevojshëm për zhvillimin e komunikimit modern dhe mësimin.
Të dhënat tregojnë se ky proces vazhdonte të ndodhte 2 milionë e 500 mijë vjet më parë, gjë që i bën shkencëtarët të mendojnë për një zhvillim gradual të aftësive njerëzore moderne përsa i përket gjuhës, dhe sugjerojnë se ‘proto-gjuhët’ mund të jenë më të vjetra se sa mendohet.
Mund të supozohet se pa gjuhë një njeri do ta kishte të vështirë për të kaluar në ide largpamëse. Megjithatë, fara e gjuhës, mësimdhënies dhe të nxënit, nuk do të ishte mbjellë sikur të mos ishin shpikur veglat prej guri.
