Fuqia e padukshme ka hipnotizuar njeriun për një kohë të gjatë, dhe ka frymëzuar autorë dhe filozofë të mëdhenj. Një studim sudez thotë se iluzioni i të pasurit një trup të padukshëm ndryshon përgjigjen fizike ndaj stresit në situata të ndryshme.
Historia e letërsisë përmban shumë vepra të njohura mbi padukshmërinë dhe efektin e saj në mendjen e njeriut. Platoni në një dialog në librin Republika flet mbi mitin e unazës së Gyges që plotësonte dëshirën për t’u bërë i padukshëm, ndërsa HG Wells shkroi romanin fantastiko-shkencor Njeriu i Padukshëm.
Kohët e fundit edhe shkenca është marrë me çështjen e padukshmërisë së objekteve dhe njerëzve. Megjithatë, mbetet e panjohur se si padukshmëria do të ndikojë trurin në perceptimin e trupit.
U shqyrtua përvoja e 125 personave. Për të demonstruar se iluzioni vërtet jep rezultat, shkencëtarët bënë një lëvizje të plagosjes me thikë drejt hapësirës boshe që përfaqësonte barkun e një trupi padukshëm. Djersa e pjesëmarrësve që panë thikën u shtua, çka tregon se truri interpreton kërcënimin në hapësirë të zbrazët si kërcënim drejtuar trupit të vet.
Në një pjesë tjetër të eksperimentit, shkencëtarët shqyrtuan nëse ndjenja e padukshmërisë ndikon ankthin, duke i vendosur pjesëmarrësit para një audience të huaj.
Niveli i stresi ishte i ulët tek personat që përjetuan iluzionin e padukshmërisë, në krahasim me ata që fizikisht dolën përpara audiencës. Kjo tregon se perceptimi fizik i trupit mund të ndryshojë mënyrën se si truri përpunon ngjarjet.
Sigurisht, studimet të tjera nevojiten për të parë nëse ndjenja e padukshmërisë ndikon në marrjen e vendimeve morale, për të siguruar që padukshmëria nuk e bën njeriun të humbasë ndjenjën e të drejtës dhe të gabuarës, që Platoni e vlerësoi më shumë se 2000 vjet më parë.
