არ მეგონა თუ მასზე ვიტირებდი… საერთოდ მსახიობისა თუ მომღერლის მოწონებას, ფანატიკურ თავდავიწყებამდე არასდროს მივუყვანივარ; ამჯერად სულ სხვანაირად მოხდა. უიტნი ჰიუსტონის სიკვდილმა ამ ერთი კვრის განმავლობაში მრავალჯერ ამატირა.
მიჭირს მასზე წარსულში საუბარი და ვითრგუნები, რადგან მისი ენერგია, ნიჭი და ზებუნებრივი ხმის ტემბრი არ მემეტება მარადისობაში უდროოდ გადასასვლელად.
„საკუთარი თავის ყველაზე დიდი ეშმაკი მე ვარ-“ ეს მაშინ თქვა ლეგენდარულმა მომღერალმა, როცა ცდუნებას ვერ გაუძლო და ბედნიერებას, წარმატებას და მწვერვალზე ყოფნას ნარკოტიკული საშუალებები და ალკოჰოლი ამჯობინა. იცოდა, რასაც აკეთებდა, მაგრამ ვერ შეელია.
ახლა დღის 2 საათია. „ნიუ ჰოუფის“ სახელობის ბაფტისტურ ეკლესიაში, იქ, სადაც მუსიკის მაგიის ცხედარი ასვენია, სახელოვანი ადამიანები განუმეორებელ მომღერალს ეთხოვებიან.
ემოციას ვერ ვთოკავ, მეც მინდა რაიმე ვთქვა…
და, აი, ვბედავ, ჩემთვის უხმოდ ვჩურჩულებ:
დღეს შენ მთელი მსოფლიო გეთხოვება. დედამიწა ასე ერთიანი არასდროს ყოფილა ალბათ, როგორც ახლა. ვინ იცის, იქნებ წამით სროლაც კი შეჩერდა ბრძოლის ველზე და ალბათ, ცრემლიც კი ჩამოუვარდათ მსოფლიოს ტირანებს.
მიჭირს გითხრა მშვიდობით, ამიტომ გეუბნები – დროებით, რადგან უკვდავებაში გარდასულ სიცოცხლეს დავიწყება არ უწერია.
ვუსმენ შენს სიმღერებს და თავში ყველა გრძნობა – სიმშვიდის, სიხარულის, მწუხარების თუ ნუგეშის ერთად მიტრიალებს. ვინ იცის, იქნებ, „პირადი მცველი“ სიცოცხლეშიც გჭირდებოდა.
სულში სიცარიელეა, „ზარები გრიგალში“ რეკენ, ცა ჩამოურეცხავს ცრემლის ნამქერს, შფოთავენ წარსულის უსულო ფრაგმენტები, ფერი დაუკარგავს თავად ოკეანეს; აი, ანგელოზიც მოფრინდა ეულად, დაგხედა, გიგალობა და აგწია უეცრად.
-„რა მუსუბუქი ყოფილაო,“- ჩურჩული გაისმა. პაექრობს დემონი და ცეცხლს ენავარდება. სათქმელი აღარ მაქვს, გამოვშრი საერთოდ – ერთიღა დამრჩა რომ დავიყვირო: „ასწიეთ ადამიანი მაღლა, სულ მაღლა,“ ისე მაღლა რომ სიცოცხლეში დაბრმავებულმა ახლა მაინც იგრძნოს აღტაცება; მე ახლა ვმღერი „ექსტაზში დაღუპულთათვის“, აწვიმდა ქალაქს და აწვიმდა მას – არ ყოფნის გზა…
მაშ, გაიწიეთ დროულად, ყველამ, პაემანზე მიბრძანდება, მიეცით გზა!

18 თებერვალი, 2012 წელი,
ნიუვარკი, ნიუჯერსის შტატი.