Amerika Merkez Bankası (FED), 1900’lü yılların başındaki mali panikler sonrasında 1913 yılında kuruldu. Bankanın temel işlevlerinin başında tam istihdamı sağlamak ve enflasyonu/deflasyonu önlemek geliyor.

Mali sistemin istikrarını korumak ve sistematik riskleri asgari düzeye indirmek de bankadan beklenenler arasında.
1913 yılında bu amaçlara hizmet etmek üzere kurulan FED faaliyetlerini yürütürken sessiz sedasız çalışmayı yeğleyip, banka binasının içinde yaşananları dışarı taşırmamakta ısrarlı davrandı.

Banka başkanının ilk kez Senato ve Temsilciler Meclisi üyelerinin karşına çıkıp bilgi vermesi, politikacıların soruları yanıtlaması 1975 yılını buldu.

Bundan dört yıl sonra da FED altı aylık ekonomik tahmin raporları yayınlamaya başladı. Bir sonraki dört yılda ülkedeki ekonomik faaliyetlerin tablosunu ortaya koyan Bej Kitap- Beige Book yayınlanır oldu.

1994 yılına gelindiğinde bankalar arası faiz oranlarına dair düzenli açıklamalar yapılmaya başlandı — bu da, sırf bankanın bu konudaki tavrını anlamak üzere finans kurumlarınca istihdam edilen analistleri işlerinden etti.

2000’li yıllarda da her üç-dört yıllık dönemde FED daha da bir dışa dönük hale gelme arayışını küçük adımlarla sürdürdü.

Mesela 2004 yılında FED’in Federal Serbest Piyasa Komisyonu (FOMC) toplantılarının tutanakları bu toplantılardan altı hafta sonra değil de üç hafta sonra yayınlanır oldu.

Bu adımlar atılırken bazı çevreler hala bilgi akışının yeterli olmadığını savundu.

2006 yılında göreve gelen Ben Bernanke de bankanın bilgi paylaşımı konusunda bu kadar ketum davranmaması gerektiğine inanıyordu.

Sonunda Bernanke’nin istediği oldu ve Amerika Merkez Bankası Başkanı, 27 Nisan günü düzenlediği basın toplantısıyla tarihe geçti. Bernanke basın toplantısında diğer yetkililer gibi önce kısa bir açıklama yaptı, sonra gazetecilerin sorularını yanıtladı.

Beklendiği gibi Bernanke piyasalarda ani kalp çarpıntısına yol açacak, nabız oynatacak hiçbir şey söylemedi, söylememeye özen gösterdi. Zaten bir önceki yazıda da belirtmiştim, Bernanke sıkıcı olma pahasına, herkesin bildiklerini bir kez daha anlatmanın dışında önemli bir açıklama yapma niyetinde değildi.

Bu çerçevede Bernanke toplantıda tartışmalı İkinci Aşama Quantitative Easing (QE2) programının daha önce açıklandığı gibi Haziran’da sona ereceğini, üçüncü aşamaya geçilmeyeceğini söyledi.

Temel faiz oranlarında değişiklik yapılmayacağını teyit etti, milyonlarca işsiz Amerikalı’nın zaten çok iyi bildiği bir gerçeği — işsizlik sorununda önemli bir iyileşme beklenmediğini — hatırlattı.

Artan petrol fiyatlarının bir süre sonra “titreyip-kendine döneceğini” ve şimdiki düzeyde kalmayacağını makul bir dille anlattı.

Buna bağlı olarak da enflasyon beklentisinin şimdilik bankayı para politikalarında değişikliğe itmeyeceğini ama yine de son sözü ekonomik gerçeklerin söyleyeceğini vurguladı. Bunu yaparak da enflasyon yükselirse hareketsiz kalmayabileceklerinin işaretini verdi.

Bernanke belki gazetecilere özlemini duydukları manşetleri vermedi ama dosta-düşmana, ele-güne karşı QE2 programını bir kez daha savunmuş oldu. Ayrıca ekonominin hala desteğe ihtiyacı olduğunu ve Merkez Bankası’nın da ekonomiye düze çıkarmak için uyguladığı politikaların enflasyonu körüklemediğini vurgulama fırsatı buldu.

Bernanke’nin açıklamaları sonrasında Dow Jones 96 puan, S&P 8 puan, Nasdaq ise 22 puan yükseldi. Böylelikle Bernanke basın toplantısını hedeflediği gibi en az heyecan dalgasıyla tamamlamış oldu.