ფასადურობა, ბუტაფორიულობა, ერთჯერად, მოკლევადიან ეფექტზე გათვლილი აქციები და სანახაობა – ეს ისაა, რაც ყოფილ ხელისუფლებას ახასიათებდა და რაც საქართველოში მცხოვრებ მოქალაქეებს არ მოსწონდათ.
ფსიქოლოგები ამტკიცებენ, რომ მსხვერპლი მოძალადეს ემსგავსება დროთა განმავლობაში და იგივე თვისებებს ამჟღავნებს. ქართული ანდაზა ამბობს, რომ ერთად დაბმული ხარები (ამ შემთხვევაში საქართველოს ყოფილი ხელისუფლება და საზოგადოება) ერთმანეთს ემსგავსება. რუსული ანდაზა ამბობს, რომ ცუდი მაგალითი გადამდებია… ეს ჩამონათვალი იმის გამო მომყავს, რომ ერთის მხრივ, შესაძლოა განივრცოს და მეორეს მხრივ, შესაძლოა მე აღმოვჩნდე მცდარი ასოციაციების მქონე, რადგან მგონია, რომ ჩვენი ახლანდელი საზოგადოება ერთი-ერთზე იმეორებს ყოფილი ხელისუფლებისთვის დამახასიათებელ ამ „იმიჯებს“, როდესაც ითხოვს და აწყობს დაუსრულებელ, არაფრისმაქნის აქციებს ხედავს რა რუსი მესაზღვრეების მიერ გავლებულ ღობეებს შიდა ქართლში, კონფლიქტის ზონაში.
რა სარგებლობა მოაქვს აქციებს?
აქციებს ის სარგებლობა მოაქვს, რომ საქართველოს სხვა ადგილებში (არა კონფლიქტის ზონაში) მაცხოვრებელ ადამიანებს გულს ფხანს. აძლევს შესაძლებლობას თქვან, რომ მათ მიიღეს მონაწილეობა აქციაში და გააპროტესტეს ოკუპაცია. ამის დამადასტურებლად სოციალურ ქსელებში ეს მოქალაქენი განათავსებენ ფოტოებს მავთულხლართებთან, რომელშიც დადგებიან მარტო ან მეგობრებთან ერთად ხელგადახვეულნი და გაიღიმებენ. ან, ტრანსფარანტით ხელში, რომელზეც იქნება წარწერა: ვგმობ ოკუპაციას, რუსო ჯარისკაცო, დატოვე საქართველო, ან რაიმე მსგავსი. აი, ეს სარგებლობა მოაქვს აქციას ამ შემთხვევაში.
აქციების პარალელურად დაიწყო ხელმოწერების შეგროვება მცოცავი ანექსიის შეწყვეტის მოთხოვნით. ჩვენის მხრივ, დავსძენთ, რომ უცნობია რამდენი მილიონი ხელმოწერა იმოქმედებს რუსეთს და შეწყვეტს აგრესიას.
რა უსარგებლობა მოაქვს აქციას?
ახლანდელი პროტესტი პირველ რიგში იმის გამოა უსარგებლო, რომ ეს მხოლოდ აღიზიანებს იმ ადამიანებს, ვინც უშუალოდაა დაზარალებული ოკუპაციით. რატომ არასდროს არ გამოდიან და აქციებს არ მართავენ ის ადამიანები, ვინც თუნდაც დიცსა და დვანში ცხოვრობენ? დამერწმუნეთ, მათ იციან აქციის ორგანიზაცია, ეს მე საკუთარი თვალით მინახავს საპარლამეტნო არჩევნების წინ. ეს ადამიანები ფიქრობენ, რომ მსგავსი აქციები სრულებით ფუჭი და არაფრისმომცემია. გარდა იმისა, რომ ეს აქტივობა რუსი პოლიტიკოსებისთვის ან გამაღიზიანებელია და ან ირონიული, უსარგებლო კიდევ იმის გამოა, რომ დიდ პოლიტიკაზე რომ არაფერი ვთქვათ, ოკუპაციის უშუალო მსხვერპლთათვის არანაირი დადებითი შედეგის მომტანი არაა.
რა სარგებლობა მოაქვს აქციებს ევროკავშირის ოფისთან
ისინი, ვინც ოკუპაციის გასაპროტესტებლად კონფლიქტის ზონაში არ ჩადიან და ამჯობინებენ შეუერთდნენ აქციებს იმავე ქალაქში, სადაც ცხოვრობენ, ამას აკეთებენ ევროკავშირის ოფისის წინ. ჩვენთან რუსეთის საელჩო რომ ყოფილიყო, აქციები მის წინ გაიმართებოდა, რა თქმა უნდა, მაგრამ რაკი რუსეთის საელჩო არაა, ამის გამო პროტესტის ადგილი ევროკავშირის ოფისის მიმდებარე ტერიტორიაა, რადგან აქცია სადმე ხომ უნდა გაიმართოს?
რეალურად, რა ხდება შიდა ქართლში, კონფლიქტის ზონაში, ამის თაობაზე ჩვენს ქვეყანაში ყველაზე მეტი ინფორმაცია ევროკავშირის სადამკვირვებლო მისიას აქვს, რომლის წარმომდგენლები ყოველდღიურად ადმინისტრაციულ საზღვარზე რამდენიმე საათს ატარებენ. ევროკავშირის ოფისის თანამშრომლებს უთხრა რაიმე ისეთი აქციით, რაც მათ არ იციან და რაც მათთვის სიახლე იქნებოდა, უბრალოდ გულუბრყვილობაა. გულუბრყვილობაა ფიქრი იმის თაობაზეც, რომ აქციები ევროკავშირის წარმომდგენლებს უბიძგებს გააკეთონ მეტი საერთაშორისო დიპლომატიაში, ვიდრე აკეთებდნენ აქამდე.
აბა, რა უნდა ვქნათ, აქციების გარეშე ხომ არ დავრჩებით?
აქციების გარეშე ცხოვრების წარმოდგენა ჩვენი საზოგადოებისთვის ნამდვილი შოკია. სარეველა, სახელწოდებით ფასადური სარგებლიანობა და მისი „იმიჯები“ ჩვენს პოლიტიკურ ყანაში მეტისმეტად ფესვგადგმულია.
ჩვენ არ ვინტერესდებით, რას აკეთებს ხელისუფლება დვანიდან აყრილი სამი ოჯახისთვის? სად და როგორ უნდა იცხოვრონ, რას სთავაზობს ხელისუფლება მათ?
არ ვინტერესდებით და შესაბამისად, არც ხელისუფლება გვაწვდის ინფორმაციას იმის თაობაზე, კონკრეტულად სად, რა ტერიტორიაზე გაივლის მავთულხლართები მომავალ თვეებში და რამდენი ადამიანის პირად საკუთრებას შეეხება. წესით, ამის თაობაზე ცნობები უნდა არსებობდეს, რადგან ჟენევაში მიმდინარე მოლაპარაკებებზე მხარეები ინფორმაციას ცვლიან და ცნობაც, რა საზღვრებს გულისხმობს რუსეთის ფედერაცია, როდესაც საუბრობს სამხრეთ ოსეთზე, უნდა არსებობდეს. შორს ვარ იმ აზრისგან, რომ, თუ არსებობს პოტენციურად აყრის რისკის ქვეშ მცხოვრები ოჯახები, წინასწარ აიყარონ და საცხოვრებელი დატოვონ, თუმცა მათი და საზოგადოების საქმის კურსში ჩაყენება ამგვარი რისკების თაობაზე, ისევე როგორც მსჯელობა მათი მომავალი ბედის შესახებ, პრობლემის ხედვის გაცილებით ჯანსაღი კუთხე იქნებოდა, ვიდრე მხოლოდ აქციებზე ფიქრი.
