| სულ რაღაც ორ მეტრში რომ ხარ მიზნიდან, გგონია, დარჩენილი დისტანცია არაა რთული გადასალახი და ეს-ესაა ხელს შეახებ ფინიშის ნიშანს, ადგამ ნაბიჯებს, ადგამ და გზაზე ორმოები მატულობს. იმდენი ორმო გხვდება, ფეხის გადადგმა შეუძლებელია, მუხლები ვეღარ ამოგაქვს ამ ღრმულებიდან, რომლებიც თანდათან ივსება ტალახთ, შემდეგ ეს ტალახი იყინება, მაგრამ არა იმდენად, რომ ფეხის დადგმას გაუძლოს და ისევ და ისევ ამ ორმოებში ვარდები. მიზანი თითქოს ახლოსაა, ორი ხელის გაშვერის მანძილზე, მაგრამ აღარაა ძალა, რომელიც ამ მცირე მონაკვეთს გადაგალახვინებს – ეს კოშმარია.ეს კოშმარი სიზმარი რომ იყოს, ალბათ გავიღვიძებდი. თუმცა რეალურად ვხედავ უამრავ ტალახითა და ყინულის თხელი ფენით დაფარულ ორმოს, რომელშიც ყველანი ერთად ვვარდებით, და ასე საკუთარი თავის ტანჯვით, გვემით, წამებით მივიწევთ მიზნისკენ, რომელიც ზუსტად ორ მეტრშია, მაგრამ რომლის მიღწევა უფრო და უფრო ძნელდება.ორმოები ყველგანაა, აფხაზეთშიც, სადაც დე-ფაქტო პრეზიდენტის თავიდან მოცილება იმის გამო სურთ, რომ ის ეთნიკურ ქართველებს გალის ტერიტორიაზე ცხოვრების საშუალებას აძლევს. დე-ფაქტო ადმინისტრაცია აფხაზეთში რუსეთის ფედერაციის კონტორლს 100 პროცენტით არ ექვემდებარება. აფხაზეთში ნდობით აღჭურვილი ხელისუფლების უზღუნველყოფით რუსეთი ორ კურდღელს ერთდოულად დაიჭერს: გაიმყარებს პოზიციებს თვითაღიარებულ რესპუბლიკაში ერთის მხრივ და მეორეს მხრივ გაურთულებს ცხოვრებას აფხაზეთში დარჩენილ ეთნიკურად ქართველ მოსახლეობას, ვინც საჭიროებს კონტაქტებს დანარჩენ საქართველოსთან. კრემლი მათ ორი ალტერნატივის წინაშე დააყენებს: დევნილის ხვედრი, ან უარი ენგურსგამოღმა კონტაქტებზე.
რუსეთის ფედერაცია თვითგამოცხადებულ რესპუბლიკებითან მიმართებით ქართველებთან იზოლირების პოლიტიკას გაცილებით პერსპექტიულად მიიჩნევს თავისი მიზნისთვის: გარანტირებულად აკონტოლოს პოსტ საბჭოთა სივრცე. თავის მხრივ, ეს მისი, როგორც გლობალური პოლიტიკური მოთამაშის ტაქტიკის შემადგენელია. ქართველებსა და აფხაზებს, ქართველებსა და ოსებს შორის ადამიანურ დონეზე იზოლაციის პოლიტიკას ადასტურებს როგორც მავთულხლართების მონტაჟი, რაც შიდა ქართლში ინტენსიურად ხორციელდება, ასევე უკანასკნელ პერიოდში მომზადებული ცვლილებები ახალგორის მაცხოვრებლებისთვის. ქართულ-ოსური კონფლიქტის ზონაში ახალგორი ის ერთადერთი პუნქტი იყო, სადაც მოსახლეობას შეეძლო გადაადგილება. ერთადერთ პირობას ამისთვის წარმოადგენდა ცნობა, რომელიც დაადასტურებდა, რომ პირი მართლაც, ახალგორის მკვიდრია: პირადობის მოწმობა და ეგრეთ წოდებული ფორმა #9, რომელიც გაიცემოდა დე-ფაქტო ადმინისტრაციის მიერ იმის დამადასტურებლად, რომ მოქალაქე ნამდვილად ცხოვრობდა ახალგორში. ამგვარი საბუთებით წეროვანის ჩასახლების დევნილები, რომელთა უმეტესობა სწორედ ახალგორიდანაა, ახერხებდნენ საკუთარ სახლში შესვლას და იქ დარჩენილი ოჯახის წევრების მონახულებას, ასევე სასოფლო-სამეურნეო მიწის დამუშავებას. დე-ფაქტო ადმინისტრაციის მხრიდან შეცვლილი მოთხოვნების თანახმად, ახალგორში შესვლას ვეღარ შეძლებს ადგილობრივი, თუ მას არ ექნება ოსური პასპორტი. ადამიანებს, ვინც მის აღებაზე უარს ამბობენ, აწერინებენ ხელწერილს, იმის შესახებ, რომ თანახმაა სამუდამოდ დატოვოს ახალგორი. “რმგ” – მიაწერენ ანგარიშს რუსი ჩინოვნიკები ამ პროცესის წარმატებულად დამთავრების შემდეგ და გაგზავნიან კრემლში („რმგ” აბრევიატურაა და ნიშნავს: „რის მიღწევაც გვინდოდა“). ორმოები ამით არ სრულდება. პროცესი გრძელდება, ეს არაა სიზმარი, რეალობაა, რომელთან გამკლავებაც უფრო და უფრო რთულდება, იმდენად, რომ ზოგიერთი ადამიანი ამჯობინებს თვალი დახუჭოს, რომ არ დაინახოს. პროცესი გრძელდება არეულობით გარდაბანში. ტელევიზორის ეკრანებზე ჩანს, რომ ეთნიკურად აზერბაიჯანელი და ქართველი მოსახლეობა ერთმანეთს ეჩხუბება, კადრებში მოსჩანს ხელკეტები. პარალელურად, როგორც ყველა აზერბაიჯანელის, ისე ყველა ქართველის კომენტაში ისმის სიტყვები: “ეს არაა ეთნოკონფლიქტი, მხოლოდ ვიღაცას უნდა ასე გამოჩნდეს”. ჰომოფობიის ორმოებიც უამრავია, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე, მისი გვერდი ავლა, უბრალოდ შეუძლებელია, მისიდან ამოსვლა კი არადამაჯერებელი. დაახლოებით ასეთი: ამოდიხარ, მაგრამ მაინც თითქოს იქ რჩები. ცალი ფეხით, ცალი ხელით, ერთი ფილტვით, სისხლის ხუთი მესამედით და რა თქმა უნდა, გენიტალიებით. თავის გასატეხი ორმოები კიდევ ცალკეა. ისეთი, პრევენციულად თავი რომ გაიტეხო და სახელი გადაირჩინო, თუმცა ზოგჯერ ამ ორმოში ჩავარდნასაც მოხერხება უნდა. დღევანდელ ქართულ რეალობაში პრეზიდენტი და პრემიერი სატელევიზიო ეთერში არკვევს: ვინ უნდა იყოს ხელმომწერი ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულებაზე. მართალია, პრეზიდენტი ნაკლებად წარმოაჩენს თავს ამ დავის ინსპირატორად და უფრო ხშირად პრემიერის გუნდი აქტიურობს ამ მიმართულებით, მაგრამ დავა, რომლის თავიდან აცილება ან შეთანხმებისა და დიალოგის ფორმატში მოგვარება ვერ მოხერხდა, დავად რჩება. პირადად მე, ამ სახელისგამტეხ ორმოს, ისევ თავისგასატეხი ორმო მირჩევნია. კოშმარი რეალობაში გრძელდება.
|
