არა, არ გეგონოთ რაიმე ანეკდოტი უნდა მოგიყვეთ, უბრალოდ ჩემი ამერიკული „მიტინგების ვოიაჟი“ მინდა გაგიზაროთ…
ქართველკაცს რომ მიტინგებით ვერ გააკვირვებ ეს უდავოა. ვერც მწვანე ბალახზე, ვაშინგტონის შუაგულში, სოკოებივით მომრავლებული კარვებით გაოცდება, რადგან ეს იმდენად ახლობელია მისთვის, რომ უკვე მნიშვნელობა არ ააქვს, თუ სად ნახავს მას, თავის სამშობლოში თუ სამშობლოს გარეთ. ჰოდა, მეც ასე დამემრთა, ნიუ-იორკში „უოლ სტრიტზე“ და ვაშინგტონში „თავისუფლების მოედანზე“ მისულს ნაცნობი ვითარების დანახვისას გული ამიჩუყდა და თავი ისე ვიგრძენი როგორც თევზი წყალში…
2011 წლის 14 ოქტომბერი, ნიუ-იორკი, „უოლ სტრიტი“,
დღის 13 საათი და 20 წუთი
ნიუ-იორკის საფონდო ბირჟას რკინის ბარიკადები იცავს. ქვეითი თუ ცხენოსანი შეიარაღებული პოლიციელები საპროტესტო აქციის სანახავდ ხალხის მისულ ნაკადს გამჭოლი მზერით აკვირდებიან. ტრასფარანტები და შეძახილები ერთმანეთს რიტმში ენაცვლება. ერთი სიტყვით, მიტინგს ორგანიზება და წესრიგი ეტყობა. ახალი აქ არაფერია – 
ეს ხომ ამერიკაა…
მას შემდეგ რაც ნიუ-ორკის მერმა მაიკლ ბლუმბერგმა „დაიკავე უოლ სტრიტის“ აქციის
მონაწილეებს „ზუკოტის პარკში“ დარჩენის პირობა მისაცა, მომიტინგეებმაც არ დააყოვნეს და პარკის ტერიტორიაზე ისე მოკალათდნენ როგორც მასწავლებლის მოლოდინში მყოფი საბავშვო ბაღის აღსაზრდელები…
ახალგაზრდა მამაკაცი, ნაპოლეონის მსგავსად ჩაცმული, რეპორტიორების შუაგულში მოხვედრილა და საკუთარ გულის ტკივილს ყველას გასაგონად ამბობს:
„ჩვენ, აქციის მონაწილეები, დიახაც რომ ვიმსახურებთ განსაკუთრებულ ყურადღებას, რადგან ჩვენს მოთხოვნებს დიდი მნიშვნელობა აქვს ამერიკის პოლიტიკაში… ჩვენ არსებობა გვინდა, მუშაობა გვწადია და იმ ქვეყანაში ცხოვრება გვინდა რომელსაც გამართული ეკონომიკა ექნება…. თავისუფლება უბრალო ხალხისათვის იგივე არ არის, რაც პოლიტიკოსებისათვის…“
პერმანენტულ აქციაზე მიღებული სამი ძირითადი დოკუმენტი – მოთხოვნათა დეკლარაცია, სოლიდარობის პრინციპები და სამოქმედო გეგმა, აქციაზე მისულ სტუმრებს ხელში ძალაუნებურად უვარდებათ.
ფრაგმენტი დეკლარაციიდან:
„დღეს, ჩვენ, სოლიდარობის პრინციპით შევიკრიბეთ, რათა მასობრივი უსამართლობის წინააღმდეგ ჩვენი დამოკიდებულება გამოვხატოთ. ჩვენ, აქ, იმისათვის მოვედით რომ იმ ადამიანებს, რომლებსაც საფინანსო კორპორაციებმა შეურაცყოფა მიაყენეს თანადგომა გამოვუცხადოთ და ვუთხრათ რომ ჩვენ თქვენი მოკავშირენი ვართ… ჩვენ ხმას ვიმაღლებთ სწორედ მაშინ, როცა კორპორაციები ხალხისგან წართმეულის მეშვეობით ღებულობენ მოგებას და სამართლიანობაზე წინ საკუთარ ინტერესს აყენებენ…“
აქციის ზოგიერთი მონაწილე თავს „ბურგერკინგის“ ჭამით შეიქცევს, ზოგიერთს კი ერთანეთში სასიამოვნო დიალოგის მეშვეობით საქმე იქამდეც მიუყვანია რომ უკვე
საკონტაქტო ინფორმაციების გაცვლით არიან დაკავებულები….
– „უკვე დაღამდა, წავიდეთ…“ – უეცრად ვიღაცამ შეყვირა და პასუხმაც არ დააყოვნა
– „გვიანია, მაგრამ უსამართლობის წინააღმდეგ ბრძოლისთვის
ყოველთვის დროა“…
საღამოს მოახლოებამ წვიმის გამალებული წვეთების თანმხლებით მომიტინგეები გაშლილი ცელოფნის კარვებისა ქვეშ აიძულა მოქცეულიყვნენ… ხოლო სანახაობის საყურებლად მისულ ხალხს კი ქოლგების გაშლას ვერავინ ასწრებდა… ასე იყო თუ ისე, „ვოლ სტრიტს“ დავემშვიდობე და გეზი ვაშინგტონისაკენ ავიღე…
2011 წლის 16 ოქტომბერი, ვაშინგტონი, კოლუმბიის ოლქი,
„თავისუფლების სკვერი,“ დღის 14 საათი
ნიუ-ორკისაგან განსხვავებით აქ სულ სხვა სურათია.წამიერად თავი დასასვენებლ ადგილას მეგონა… გაშლილმა კარვებმა ჩემი თბილისიც გამახსენა მაგრამ ერთის განსხვავებით – აქ პოლიციელების რეზინის ხელ-კეტები ვერსად დავინახე და ვერც სამოქალაქო ტანსაცმელში გადაცმული ე.წ ამერიკული „კუდისა“ თუ „სოდის“ თანამშრომლები შევნიშნე… ამ დემოკრატიულ რეალობაში გასაოცარი მხოლოდ ის აღმოვაჩინე რომ დარია თუ ავდარია, მიტინგია თუ აღლუმი, ქორწილია თუ დაკრძალვა, საჭმელი ამრიკელისთვის უმთავრესია. და აი ისიც, უამრავი სასმელი წყლის ბოთლები, ღია ცის ქვეშ სახელდახელოდ მოწყობილი სამზარეულო „ჰოთ-დოგებისა“ და „ჰამბურგერების“ მოხარშვას ვერ აუდის. შორიახლოს სამედიცინო პუნქტიც განუთავსებიათ. ხოლო აქციის მონაწილეთა ერთ ნაწილს კი გაშლილი ცელოფნის ფარდაგზე ისე ღრმად სძინავს, როგორც ქალაქიდან სოფლად ჩასულ დამსვენებელს.
ზოგიერთი ადამიანი კი შემოქმედებით წვაშია და სამიტინგო განწყობილების ფურცელზე გადატანას ცდილობს. შთაბეჭდილების გაზიარების დროს, არც ახალგაზრდა შეყვარებულ წყვილს დავიწყებიათ ერთმანეთის მოსიყვარულება. გაფიცულთა მყუდროება მხოლოდ უეცრად ამოვარდნილმა ქარმა დაარღვია…
„დედა-ბუნებაც მკაცრია ჩვენს მიმართ,-“ ჩაილაპარაკა ერთ-ერთმა ნონაწილემ…
„ყველანი კარვებში,-“ დაიძახა უეცრად საპროტესტო აქციის მოხალისე-ორგანიზატორმა. შედეგმაც არ დააყოვნა და რამდენიმე წუთში ყველა კარვის შიგნით აღმოჩნდა. მხოლოდ მე, მარტინ ლუთერ კინგის პორტრეტი და ხის სკამზე, „სხვისი შვილივით,“ მიძინებული ფერადკანიანი მამაკაციღა შემოვრჩით….
სიმართლე გითხრათ, იმ დღეს ბევრი ვერაფერით მოვიხიბლე, რადგან მე ხომ იმ ქვეყნის შვილი ვარ სადაც მიტინგების მოწყობასა და „კარვობანას თამასში“ ბადალი, რომ უეჭველად
არ გვყვავს… აი, ახლა მაინც ხომ თამამად შემიძლია განვაცხადო: „რაც მაგრები ვართ, ქართველები ვართ!…..“
თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტის დამთავრების შემდეგ მოღვაწეობა ბეჭვდურ მედიასა და სატელევიზო სივრცეში აქტიურად დავიწყე. თხუთმეტწლიანმა საქმიანობამ დიდი გამოცდილება შემძინა. თუმცა, ახლის შეძენის სურვილი ჩემში არასდროს გამქრალა. სწორედ ამიტომ მოგვიანებით, სწავლა კავკასიის ჟურნალისტიკისა და მედია მენეჯმენტის სკოლაში გავაგრძელე.
პარალელურად, ვთანამშრომლობდი, პაკისტანის, იორდანიის, გერმანიისა და ჩეხეთის ბეჭვდურ და ინტერნეტ გამოცემებთან. საქართველოში ამერიკის შეერთებული შტატების საელჩოს ხელშეწყობით დავაარსე ჟურანლსიტიკის სკოლაც. ამასთანავე, მსოფლიო პრესის თავისუფლების კომიტეტის დახმარებით ქართულ ენაზე ვთარგმნე და გამოვეცი - „სამაგიდო წიგნი ჟურნალისტებისთვის.“
2004-2005 წლებში ვიყავი ნეიმენის სახელობის სტიპენდიანტი და ვსწავლობდი ჰარვარდის უნივერსიტეტში. 2006 წლიდან დღემდე ვარ მსოფლიო პრესის ინსტიტუტის წევრი. რაც შეეხება ჩემს მოღვაწობას “ამერიკის ხმაში,” ვფიქრობ რომ საინტერსო და სასიამოვნოცაა, განსაკუთრებით ახლა, როცა “ამერიკის ხმის” გულშემატკივართან, ჩემი ბლოგის მეშვეობით აზრთა გაზიარების უშუალო საშუალება მეძლევა. მინდა წინასწარ მადლობა გადაგიხადოთ დაინტერესებისათვის.
