-„ციბა, ციბა, ციბა, აქეთ, აქეთ, თქვე მართლა ინდაურებო,“ –  ეძახდა მარტყოფელი ლამზირა საჭმელად გამზადებულ ინდაურებს და თან აყოლებდა: -„  მარტო ხალხი კი არა,  ფრინველებიც განსხვავდება აქ.. აბა,  ქართული ინდაური ასე მოიქცოდა, როგორც ახლა ესენი იქცევიან?….

მსგავს შეფასებას მრავლად გაიგონებთ ფილადელფიის შტატის ჩრდილო-აღმოსავლეთ რეგიონში, რომელიც აქ „ამერიკულ მარტყოფადაა“ ცნობილი.

ამ ტერიტორიაზე 15 წლის წინ მარტყოფიდან ჩამოსულმა ერთმა გოგიას ოჯახმა (ამჟამად უკვე „ჯორჯი“) ნელ-ნელა იმდენი ქნა რომ დაახლოებით 130 მარტყოფელს ამერიკისაკენ გაუკვალა გზა. სწორედ ამიტომ, ეძახიან აღნიშნულ ადგილს „ამერიკულ მარტყოფს…“

მოკლედ, რაღა ამერიკელი ინდიელები და რაღა ჩვენი თანამემამულე მარტყოფელები ფილადელფიის მიწაზე…

ჩემი მასპინძელი ლამზირა, აქაურებისათვის უკვე სახელშეცვლილი  „ლიზი,“ ოჯახურ მეურნეობას ეწევა: ძროხა, ღორი, ქათამი და ინდაური,  უხვად ჰყავს მას.

ახლა ათმაგი დატვირთვა აქვს „ლამზირა-ლიზის,“ რადგან მოახლოებული მადლიერების დღისათვის, აქაურმა ქართველებმა შინაურ ინდაურებზე შეკვეთა მისცეს.  „ლამზირა-ლიზიც“ ენერგიას არ ხარჯავს და 10  ინდაურს გასაყიდად ამზადებს.

-„კაი ცხოვრება ყველას უხდება… კომფორტში მყავს ჩემი ინდაურები… რაც ამათ საჭმელი და პატრონობა აქვთ, იმდენი ჩვენს ხალხს არ ააქვს საქართველოში,“ –აბმობდა „ლამზირა-ლიზი,“ რომლის ერთი ინდაურის ღირებულება, ჩვეულებრივი ამერიკული სუპერმაკეტისაგან განსხვავებით,  80-დან 100 დოლარამდე მერყეობს:

–„ეს ორგანიკია, ნატურალური და მიტომ ვყიდი ამ ფასად… თანაც ქართულად ვუვლი…“- ამიხსნა ჩემმა მასპინძელმა.

შორიახლოს, ეზოში,  პატარა თონესაც მოვკარი თვალი, რომელშიც შამფურზე წამოცმული ინდაური შესაწვავად ისე ჩააყუდეს,  როგორც ამერიკელი კოვბოის მიერ ცხენს ამოდებული ლაგამი…

-„უჰ, უჰ, რა სუნი იქნება ამ ხუთშაბათს, მთელი ამერიკა შემწვარი ინდაურის ბოლში გაეხვევა- “ არ ცხრებოდა მაპსინძელი….

დიახ, მართალი ხარ ჩემო „ლამზირა-ლიზი,“  24 ნოემბერს ამერიკა ხომ მადლიერების დღეს აღნიშნავს.  ინდაური კი ამ დღის მნიშვნელოვანი კომპონენტია.

ხუთშაბათს, მთელს ამერიკაში უამრავი ინდაურის გაყიდვას ვარაუდობენ. სტატისტიკური მონაცემებით   2003 წელს, 269 მილიონი გაზრდილი ინდაურიდან 1.6 მილიონი ინდაური მადლიერების დღისათვის დაიკლა.

ყოველი ნომებრის ბოლო კვირის ხუთშაბათს ამერიკის გრანდიოზული სავაჭრო ცენტრები მყიდველთა უდიდეს ტალღას ელოდება. „შავ პარასკევად“ წოდებული მადლიერების მეორე დღეს  მაღაზიებში ისეთი ამბავია ხოლმე რომ დედა-შვილს არ აიყვანს ხელში… სხვადასხვა საქონელზე გამოცხადებული ზღაპრული ფასდაკლების მორევში თავით გადაშვებული ამერიკელები სახლში ცენტების ამარა და  დანოლებული  საკრედიტო ბარათებით ბრუნდებიან.

თუმცა, ინდაურის თეთრი ხორცით მადა დაოკებული და ჯიბე დაცარიელებული ამერიკელები უმთავრეს მაინც არ ივიწყებენ და ყველას  და ყველაფრის მიმართ მადლიერებას მაინც გამოხატავენ:

Thank you very much for food – გმადლობთ საკვებისათვის…

Thank you for being with me – გმადლობთ ჩემთან ყოფნისთვის…

Thanks for love and support – გამდლობთ სიყვარულისა და მხარდაჭერისათვის… ასეთია იმ დღის სასაუბრო ლექსიკონი… ისე ამ „მადლობა,“ „მადლობა“ ძახილში  „ოთარაანთ ქვრივიც“ გამახსენდა თავისი ტკბილ-მწარე პირდაპირობით: —  „მადლობა!… შენთვის მაგრად შეინახე, ძონძებში გამოიკარ, არ დაგეკარგოს… დიდი განძია ეგ შენი მჭლე მადლობა ოთარაანთ ქვრივისათვის, ო შენმა მზემ! ეგრე ხელგაშლით რად იხარჯები. აი, მეხი კი დაგაყარე! მადლობა!… კარგია – მუქთაა თორემ მაგასაც ხომ არ იშოვიდი, რომ გარჯით საშოვარი იყოს. მადლობა!… ეგ შენი მადლობა გინდა გახიე, გინდა გაფხრიწე….“

ისე მართლა, ნეტა ფასიანი რომ ყოფილიყო  მადლობის თქმა, საინტერესოა რამდენჯერ იტყოდნენ დღეში ამას ამერიკელები და რამდენად შეავსებდა მორყეული ყავარჯნების მსგავს ამერიკის სახელმწიფო ბიუჯეტს მისგან შემოსული თანხა?! – პასუხს მკითხველისაგან ველი.

მანამდე კი სანამ დრო მაქვს და ჯერ კიდევ უფასოა, მინდა ყველას,  „ამერიკის ხმის“ ქართული რედაქციის  თანამშრომლებსა და განსაკუთრებით  ჩემს მკითხველს საქვეყნოდ გითხრათ: – გმადლობთ, რომ არსებობთ, გმადლობთ, რომ ცხოვრებას მიხალისებთ!!!!