Kadri adlı bir arkadaşım (Sabri de diyoruz) yelkenli teknesinin yerini değiştirmek istiyordu.  Planı, tekneyi, ırmak ağzındaki (Rhode  River) Casa Rio  marinasından alarak,   yarımadanın diğer tarafında, Selby Körfezi’nde  suyu daha derin başka bir marinaya götürmek. Suya indirmeden kıçına adını takacaktı ama zaman olmadı.

Sabah marinada buluştuk. Tekneyi suya indirecek kişiler de oradaydı. Fakat soldaki motorlu teknenin çok yakın olması  vinçin girişini önledi.

Bir kamyonet gelip çekti.
İstatistiklere göre yaklaşık 300 milyon nüfuslu Amerika’da halkın yarısı denizin 50-60 km yakınında yaşıyor. Dolayısıyla milyonlarca deniz aracı var. 200-300 dolarlık kanolardan, 5-10 milyon dolarlık yatlara kadar. Toplam kayıtlı tekne sayısının 15 milyon civarında olduğu tahmin ediliyor. Bazıları mütevazi balıkçı tekneleri bazıları süper seksi sürat motorları.

Başkent Washington ve çevresindeki eyaletlere de bir milyondan fazla tekne kayıtlı.
Kış nedeniyle teknelerin önemli bir bölümü soğuklar bastırmadan karaya çekiliyor, ilkbaharda tekrar denize indiriliyor.
Bunun için Travelift adlı (hem ticari hem de tescilli adı) yürüyen vinçler kullanılıyor.

Marina fiyatları, büyük kentlere  yakınlığına ve teknelerin boyuna göre değişiyor.  Örneğin 11,5 metrelik  bu  teknenin Washington’a 50 km uzaklıktaki marinada, yıllık bağlama  fiyatı  $3,000. Sadece boy hesap ediliyor. Teknenin bağlandığı slipler genelde standard olduğu için metrekare hesabı yapılmıyor. Bazı marinalarda elektrik bedava bazılarında paralı.  Kış ayları için ayda$ 200 kira ve tekneyi denizden çıkarıp indirmek için $350 lift ücreti alıyorlar.

Kadri Reis, teknesi suya indirilmeden önce demir destek yerlerini boyuyor. Çabuk kuruyan özel bir boya bu. Tekneyi karada dik tutan başı tahtalı demirler buralara yaslandığı için  çıkarıp boyamak imkansız.

Yavaş yavaş suya iniyor.

Artık herşey hazır. Yelkenlerin durumunu bilmediğimiz için yelken açmamaya, motorla gitmeye karar verdik. Hava güzel olmakla birlikte soğuk. Yanımıza kazak, yelek, yağmurluk, eldiven vs. aldık. Tabii harita ve GPS de. Gerçi gideceğimiz yer 15 km. uzakta ama bölgede deniz çok sığdığı olduğu için harita şart. Kerteriz pusula, portatif  GPS bağlantılı  elektronik deniz haritası (chart plotter) hepsi çantalarda.
Tekne denize indiğinde bir de baktık salması dibe vurmak üzere. Irmak ağzında su seviyesi gel-git nedeniyle  bir metreye yakın inip çıktığı için zamanı yanlış seçmişiz. Ya sabah çok erken indirecektik ya da öğleden sonra.

Neyse bir telaş, bir telaş, motoru çalıştırdık ve çıktık yola.

Irmak kıyısında zengin evleri.
Rotamız Mayo yakınlarından Selby-On-The-Bay’e. Denizin açık renkli bölgeri 2-3 metre derinlikte. Harita’nın sancak tarafı  (yani siz karacılar için  sağ tarafı)  Chesapeake Körfezi’ne açılıyor. Körfez de,  300 km. güneyde, Norfolk yakınlarında, Atlas Okyanusu’na. İşimiz olmasaydı teknenin burnunu güneye vurup  ver elini Akdeniz diyebilirdik.

Suyun üstüne dikilmiş kazıklara inşa edilmiş üstü sazla kaplı küçük kulübe. Ne için? Ördek avlamak için.

Chesapeake Körfezi’nde bunlardan binlerce var. İngilizcesi “duck blind.” Ama adına bakmayın kazlara ateş etmek de serbest.

Irmağın  ağzından çıkınca hava bir soğudu, bir soğudu ki  sormayın. Çantaları aradık kazakları çıkarmak için. Bir türlü bulamadık. Meğerse ikisini de telaştan arabada unutmuşuz. Kadri Reis bir yerden eski bir battaniye  buldu. Yoksa donacak. Ben  jimnastik yapmaya başladım.

Chart plotter’ı da unutmuşuz.  Allahtan, Reis daha önce  telefonuna (iPhone) elektronik harita yüklemiş. Küçük de olsa idare ediyor.

Yeni marinaya yerleşmeden önce teknenin atık su deposunu  (tuvalet) boşaltıyoruz.

“Tekne” (adı) artık yeni evinde..

Kısa film:

Mehmet İlhan K.