Amerika’da alış veriş merkezleri, büyük mağazalar ve yol kenarındaki dinlenme tesisleri dışında genel tuvalet “umumi helâ” yok.
Paralısı da parasızı da.
Ancak lokanta, kafetarya ve kafe gibi yiyecek satan yerler, tuvaletlerini (restroom) müşteri olmayanların da kullanmasına izin vermek zorunda.

Birçok yerel yönetim halkın doğal gereksinmelerini karşılamak için park ve gezi yerlerine seyyar tuvalet yerleştiriyor. Hem sabit tuvalet inşa etmekten çok daha ucuza geldiğinden hem de geçici olmasından ötürü. Yürüyüşe çıkanlar, spor yapanlar hatta sürücüler bile yol kenarına kurulmuş bu tuvaletlerden yararlanabiliyor. Sık sık dışardan gelen vatandaşların tuvalet ihtiyacı talepleriyle karşı karşıya kalan esnaf da seyyar tuvaletlerden çok memnun.

Bu nedenle olacak Amerika’da boş arsaya bakan bina duvarlarında, bahçe kapılarında  “Buraya işeyen eşektir” türünden yazılar görülmez.

Fiberglas tuvalet kabinlerinde el yıkamak için su, tuvalet kâğıdı, klozet kapağı kâğıdı, sabun ve kâğıt havlu bulunuyor.  Septik tank tahliyesi için yapılmış küçük kamyonlar belirli aralıklarla gelip bunları temizliyor, içindeki atık deposunu boşaltıyor ve temizlik malzemesini yeniliyor.

Bunun dışında hükümleri bölgeden bölgeye değişen çalışma yasaları, tarım işçileri ve şantiyelerde çalışanlar için seyyar tuvaleti zorunlu kılıyor. Genel kural haftada 40 saat çalışan her işçi için en az bir tuvalet bulunması. Her tuvalet servis görmeden 200 kez kullanılabiliyor.
Gösteri, yürüyüş ve diğer büyük çaplı etkinlikler için ise ayrı kurallar var.

Örneğin 5 bin kişinin katıldığı bir etkinlik 3 saat sürerse 20, 9 saat sürerse 56 seyyar tuvalet gerektiriyor.
Yasalara göre toplu olaylarda tuvaletlerin yüzde beşinin engelli tuvaleti olması şart. Yani daha geniş.

Gösteri ve mitinglerde seyyar tuvaletler  balkon işlevini de görüyor.

Bazı lüks marinalarda kelimenin tam anlamıyla seyyar ve özel tuvaletler de var.

Zengin olmak başka.
Mehmet İlhan K.