Deydilarki, azaldan namozshomgul O’rta  Osiyo ayollarining sevimli guli bo’lgan. Opa-singillarimiz, onalarimiz shu gul bilan sirlashgan, dardlashgan, ezgu tuyg’ularini unga bayon etgan, nafis go’zallikdan xufyona zavqlangan bo’lsa, ajab emas.

Namoz – shom – gul. Mehnat – zahmat – rohat. Poklik, iffat…

Avvallari Janubiy Qirg’izistonda namozshomgulning binafsha rangli navi keng tarqalgandi. Keyingi yillarda gulchilar ushbu rohatijon gulning rang-barang turlarini chiqardi. Qorday oppoq, moviy, quyoshrang, jagarrang… Bir tupning o’zida ikki-uch rang jilolangan turi ham bor.

Gullar malikasi atirgulning ham turi ko’p. U bahordan kech kuzgacha, birinchi qorgacha ajib ifor sochadi.

Hozir shahar-qishloqlarda nafaqat  mahalliy gullar, balki xorijdan, asosan, Yevropadan keltirilgan navlar ham ko’paytirilmoqda.

Gulchilik serdaromad sohaga aylanib bormoqda. Shaharliklar mo’jazgina hovlisida gul yetishtirib, qishin-yozin rastalarga chiqarishadi. Qishloqlik fermerlar orasida ham ushbu mashg’ulotga havas uygonmoqda ekan.

Shu kunlarda O’shning gulbozorlariga eng chiroyli guldasta uchun 300- 350 so’m (taxminan, 5 AQSH dollariga teng) so’rashadi.

Aslida ona tabiat yaratgan asl go’zallikning bahosi yo’q, shunday emasmi?

                                                Matn va suratlar muallifi Muhiddin Zarif