Lëkura e portokallit është e hidhur, por jo helmuese; ndërsa mund të hahet, nuk është e ëmbël si vetë fruti; tretet me vështirësi, dhe është mbuluar me kimikate, nëse nuk është prodhim organik.

Lëkura përmban më shumë fibër sesa vetë portokalli; ka efekte kundër pezmatimeve, duke lehtësuar punën e zemrës.

Përveç kësaj, lëkura e portokallit përmban vitamina A, C, B6 dhe B5; kalcium; riboflavin; thiamin; niacin; dhe folate.

Portokallet e kanë origjinën rreth vitit 4000 pes, në Azinë Juglindore. Prej andej u përhapën në Indi. Pema e portokallit në fakt është një lloj hibridi me manaferrat. Fruti e morri emrin nga ngjyra. Në anglisht fjala rrjedh nga arabishtja “naranj”  “narange”;  në shekullin e XIV, gradualisht, “n” ra, dhe filloi të quhet “orange”.

Portokalli erdhi në Evropë rreth shekullit XV, pas kthimit të eksploruesve nga udhëtimet në Azi dhe Lindjen e Mesme. Pikturat e Rilindjes që shfaqin portokall në tryezë gjatë “Darkës së Fundit”, janë të gabuara. Portokalli nuk njihej a kultivohej në Lindjen e Mesme para shekullit IX. ‘Portokalli’, në shqip, duket se vjen nga ‘Portugali’, ku ky frut quhet ‘laranja’.

Kristofor Kolombi mbolli drunjtë e parë të protokallit në ishujt Karaibe në fund të shekullit të XV, gjatë udhetimit të tij të dytë nga Evropa në Botën e Re. Eksploruesi Ponce de Leon e solli portokallin në Florida në shekullin XVI, dhe misionarët spanjollë e çuan atë në Kaliforni në shekullin XVII,

Vendet më prodhuese të portokallit sot janë Brazili me rreth 18.3 milionë ton në vit, pasuar nga  Shtetet e Bashkuara (9.1), Meksika (4.3), India (4,2) dhe Kina (3.4).

Rreth 85 për qind e të gjithë portokallëve të prodhuar përdoren për lëng. Në mbarë botën, ka mbi 600 lloje portokallësh. Një portokall tipik ka 10 segmente (thela). ‘Gonxhja e bardhë e portokallit’ është lulja zyrtare e shteti të Floridës.