Shtresa shoqërore matet jo vetëm me para – janë edhe rrobat që vesh, muzika që pëlqen, shkolla ku shkon dhe mbi të gjitha mënyra se si ndërvepron.

Njerëzit që i përkasin klasës së ulët e shohin botën ndryshe, ndërsa amerikanët mendojnë se klasa është e parëndësishme, por studimet thonë të kundërtën.

Njerëzit të cilët vijnë nga një klasë më e ulët, atyre u duhet të varen më shumë nga të tjerët, sesa njerëzit e pasur. Kjo shkakton dallime.

Njerëzit me prejardhje nga klasa e ulët janë më mirë në leximin e emocioneve të njerëzve të tjerë; janë më të prirur për të kryer veprime altruiste; japin më shumë dhe ndihmojnë më shumë. Nëse dikush është në nevojë, ata përgjigjen. Kur njerëzit e varfër shohin dikë tjetër në vuajtje, ata kanë një përgjigje të natyrëshme, e cila  mungon tek njerëzit me më shumë burime. Kjo forcë identiteti tregon ndjeshmëri më të madhe, dhe harmoni për të tjerët.

Sigurisht, çdo gjë vjen me kosto; studimet tregojnë se njerëzit nga shtresa të ulëta kanë më shumë ankth e depresion dhe janë më pak të shëndetshëm fizikisht.

Njerëzit nga klasat e larta janë ndryshme – pasuria, arsimi, prestigji u japin atyre liri për t’u përqëndruar tek vetja. Studimet gjejnë se njerëzit e pasur anashkalojnë leximin e emocioneve të njerëzve të tjerë – ata grumbullojnë burime dhe janë më pak bujarë.

Por është e paarsyeshme për të krijuar një shoqëri mbi shpresën që njerëzit e pasur do të ndihmojë ata me më pak fat. Të paktën psikologjikisht, kjo është e pamundur.

Aftësia për t’u rritur në klasë është premtimi më i madh i Ëndërrës Amerikane. Por studimet tregojnë se ndërsa njerëzit rriten në klasa, ata bëhen më pak të ndjeshëm.

Njerëz që ngrihen në pasuri, bëhen më të lumtur – por jo aq se mendonin. Një nga arsyet është se shpirti a psikika e njeriut nuk e ndjen më nevojën për t’u lidhur me të tjerët, dhe dihet se ndërveprimi, komunikimi, marrëdhëniet janë ndër burimet më të mëdha të lumturisë.